کارکرد منابع جانبی در نقد و تصحیح متون باتکیه‌بر نقش ولی‌نامه در تصحیح تذکرةالاولیای عطار

توجه به منابع جانبی یا فرعی در نقد و تصحیح متون کهن کاربرد ویژه‌ای دارد. این‌گونه منابع با متن تصحیح‌شده ارتباط‌هایی فرعی مانند تاریخی و محتوایی و ساختاری دارد. تذکرة‌الاولیای عطار همواره مانند متنی مرجع در سنت صوفیانة ایرانی منظور همگان بوده است. گزیده‌ها و ترجمه‌های گوناگون این متن در طول تاریخ نشان‌دهندة این واقعیت است. منظومة ولی‌نامه در نیمة نخست قرن نهم هجری در شهر شیراز سروده شد. این اثر ترجمه‌ای منظوم از تذکرة‌الاولیای عطار است که افزون‌بر جنبه‌های ادبی و هنری از منظر متن‌شناسی نیز بسیار اهمیت دارد؛ زیرا نویسندة آن گویا به نسخه یا نسخه‌های اصیلی از تذکرة‌الاولیا دسترسی داشته و در نظم این مجموعه کوشیده است تااندازة ممکن به ضبط‌های ویژة تذکرة‌الاولیا پایبند باشد. در این نوشته ویژگی‌های این منظومه تبیین و نمونه‌هایی از ضبط‌های دقیق و اصیل آن بررسی می‌شود؛ همچنین نویسنده با تحلیل‌های نسخه‌شناسانه می‌کوشد تا نقش این اثر را مانند متنی جانبی در تصحیح و گشودن برخی از مشکلات متنی تذکرة‌الاولیا واکاوی کند.